بعثت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم پایانی بر خودکشی بشر

قبل از بعثت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم دنیا دیگر رنگ و بوی زندگی و حیات برای بشر نداشت و سرخی خونِ مظلومان، افق‌های آسمان را رنگین کرده بود, اما خداوند متعال مردی از تبار قدسیان را برگزید تا به انتحار تدریجی انسانیت پایان بخشد و پایه‌های صلح و همزیستی را بر مبنای محبت، کرامت, بردباری و تحکیم برابری و برادری بنیان‌گذاری کند و هر نوع فتنه‌انگیزی‌های فرقه‌ای, نژادی, لسانی و منطقه‌ای را مردود شمرده و بیرق ائتلاف, اتحاد, اخوت و برادری را بر سراسر گیتی به اهتزاز درآورَد. و قانون جاودان «إنما المؤمنون إخوه فأصلحوا بین أخویکم = مؤمنان برادر یکدیگرند, پس میان برادران خود صلح دهید» را نصب العین انسانیت قرار دهد.

محمد عربی ـ فداه أمی و أبی ـ برای بشرِ سرگشته و حیران آن روز، برنامۀ حیات‌بخشی را به ارمغان آورد که نامش (اسلام) است و مفهوم صلح و امنیت را می‌رساند و هر آنکه آن را بپذیرد و به برنامۀ جامع و کامل آن جامۀ عمل بپوشاند, سرانجام مستحق بهشتی خواهد شد که نام آن نیز «دارالسلام» است: «لَهُمْ دَارُ السَّلَامِ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَهُوَ وَلِیُّهُمْ بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ» [انعام :۱۲۷]. برای آن‌ها (در بهشت) سرای آرامش و سلامتی نزد پروردگارشان خواهد بود, واو ولی و دوستدار آن‌هاست به خاطر اعمال (پسندیده‌ای) که انجام می‌دادند.

قرآن مجید به‌عنوان دستورالعمل، پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم را به صلح امر می‌کند:

قرآن مجید که در میان مسلمانان حیثیت قانون و مرجع اولِ احکام و تصمیم‌گیری‌ها را دارد, به مسئلۀ صلح اهمیت زیادی داده است و درآیات متعددی بر این امر مهم تأکید کرده و خواهان گسترش صلح و عدالت در میان مسلمانان و هم در تعامل با سایر انسان‌ها است. خداوند متعال در آیه ۱۲۸ سوره النساء تصریح می‌کند: «الصلح خیر» صلح خیر است. و همین یک آیه به‌تنهایی کافی است تا ارجحیت و اصالت صلح را در مسائل خانوادگی, فردی, روابط شهری, روابط اجتماعی, روابط بین‌المللی از آن به‌وضوح استنباط کرد.

در سورۀ حجرات تعبیر قرآن از ضرورت صلح چنین است: «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَهٌ فَأَصْلِحُوا بَیْنَ أَخَوَیْکُمْ وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ» [حجرات:۱۰] جز این نیست که مؤمنان برادرند, پس میان دو برادرتان صلح و آشتی را برقرار سازید. مفهوم زیبای این آیه نسیم معطر اُنس, محبت, برادری, دلسوزی و خیرخواهی را بر دل‌های خشکیده می‌وزاند، تا پایه‌های روابط انسان دوستانه استحکام یابد.

در سورۀ انفال دستور پروردگار برای اصلاح ذات البین و آشتی همگانی با این الفاظ آمده است: «فَاتَّقُواْ اللّهَ وَأَصْلِحُواْ ذَاتَ بِیْنِکُمْ وَأَطِیعُواْ اللّهَ وَرَسُولَهُ إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ» [انفال:۱] پس از خدا بترسید؛ و میانۀ خودتان را اصلاح کنید, و خدا و پیامبرش را اطاعت کنید؛ اگر ایمان‌دارید.

و همچنین آیات متعدد دیگری که هر یک به امت اسلامی وحدت و اتحاد و صلح و صفا می‌آموزد و پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم نیز بهترین الگوی عملی و مُبَلِّغ این تعالیم زیبای الهی بوده است.

نوشته: خیرالله محمدی