ابلاغ پیام خداوند، وظیفۀ هر انسان (1)

«يُرِيدُونَ لِيُطْفِئُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ 8 هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ» (صف:8ـ9) «می‌خواهند نور الهی را با سخنان دروغین خویش خاموش کنند؛ ولی خداوند نورش را کامل می‌گرداند، هرچند برای کافران ناخوشایند باشد. اوست که پیامبرش را با هدایت و دین حق فرستاد تا آن را بر همه ادیان پیروز گرداند، اگرچه برای مشرکان ناخوشایند باشد.»

پروردگار بزرگ بر ما منت نهاده است که پیامبران را برای هدایت ما فرستاد و شریعت و قانون خویش را برای ما روشن ساخت تا راه درست زندگی کردن را بیاموزیم. اگر انسان اندکی در احوالات و اوضاع پیش از اسلام تأمل کند، خواهد فهمید که نبود اسلام چه ظلمت و تاریکی‌ای به بار آورده بود و آنگاه ارزش و نعمت اسلام و نزول آن را درک خواهد کرد. وقتی انسان دوران جاهلیت را مطالعه کند، بیشتر به ارزش و احسان اسلام بر خویش پی می‌برد. در حقیقت، مسلمانان نیروی عظیمی دارند و این از لطف خداوند است که دین حق را به آنان ارزانی داشته است.

این دین با ایمان و ایستادگی ویژه اصحاب رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وسلم به ما رسیده است؛ آنان با تمام توان خویش امانت دین را به‌درستی به نسل‌های پس از خود منتقل کردند. باید دانست که این دین آسان و بی‌زحمت به ما نرسیده است. رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وسلم در راه رساندن پیام الهی به بشریت، مشقّت‌ها و دشواری‌هایی را تحمل کردند که هیچ کتابی توان احاطه و بیان کامل آن را ندارد.

آن حضرت صلی‌الله‌علیه‌وسلم در عرصۀ دعوت انسانیت به خیر و سعادت، چنان زجر، توهین و آزار دیدند که هیچ انسانی در تاریخ، چنین رنجی را برای هدایت دیگران بر دوش نکشیده است. آنان به شخصیت ایشان توهین کردند و  جادوگر، کاهن و دیوانه نامیدند؛ اما با وجود همۀ این بی‌مهری‌ها، پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم همواره برای خیر و سعادت همان مردم می‌اندیشید. در حقیقت، سخت‌ترین حالات و دشوارترین شرایط را برای رساندن دین به دیگران پذیرفت و تمام وجود خویش را وقف درگاه رب‌العالمین کرده بود.

ایمان در ذات خود همراه با امتحان است؛ هر انسان به اندازه جایگاه و منزلت خویش آزموده می‌شود و باید از خود شکیبایی و صبر نشان دهد. رساندن پیام الهی همۀ این امور را در بر دارد. هرکس که قصد دعوت و خدمت در این مسیر را دارد، باید آمادۀ پذیرش تکالیف و دشواری‌های آن باشد.

قوم عرب، پیش از رسیدن به سعادت اسلام و شنیدن دعوت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم ، از بی‌ادب‌ترین و نادان‌ترین اقوام به شمار می‌رفتند. رسول‌اللّه همین مردمان بی‌سرنوشت را با ارائۀ درست اسلام، به سوی سعادت و سیادت رهنمون ساخت. همان قومی که زندگی‌شان را جهالت و قباحت فرا گرفته بود، به برکت اسلام به شایسته‌ترین انسان‌های روی زمین تبدیل شدند. این دگرگونی بزرگ، جز با تلاش شبانه‌روزی و تحمل محنت‌ها و کوشش‌های عظیم، میسر نشد.

رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وسلم با پذیرش سختی‌ها و شکنجه‌ها، از همان مردم انسان‌هایی ساخت که خداوند درباره‌شان می‌فرماید: «الَّذِينَ يُبَلِّغُونَ رِسَالَاتِ اللَّهِ وَيَخْشَوْنَهُ وَلَا يَخْشَوْنَ أَحَدًا إِلَّا اللَّهَ وَكَفَى بِاللَّهِ حَسِيبًا» (احزاب:39) «کسانی که پیام‌های خدا را ابلاغ می‌کنند و از او می‌ترسند و از هیچ‌کس جز خدا بیم ندارند، و خدا برای حسابرسی کافی است.» و آنان به‌درستی و با نهایت دقت، مبلغین اسلام شدند و شایستۀ آن گشتند که خود را در زمرۀ دعوت‌کنندگان و مبلغان دین قرار دهند.

در این آیه، خداوند متعال نخست موصول «الذین» را به کار می‌برد تا موضوع را کلی و عام قرار دهد؛ بدین معنا که پیام الهی در اینجا پیام شخصی و محدود نیست، بلکه پیامی عام و فراگیر است. به تعبیر علمای اصول، این آیه «قضیۀ خارجیه» نیست که تنها بر اشخاص خاص در یک زمان معین صدق کند، بلکه «قضیۀ حقیقیه» است که همواره شامل تمام مبلغان دین می‌شود؛ یعنی در طول تاریخ هر مبلغی که رسالت الهی را به دوش کشیده و خواهد کشید، مشمول این آیه است و وظایف و راهکارهای دعوتگری برای همۀ آنان ترسیم شده است.

ادامه دارد….